Ken je die momenten? Momenten dat je tv kijkt, de krant even doorbladert of een bepaald nummer hoort… en dat je door wat je ziet of hoort ineens wordt teruggebracht naar vroegere tijden. Oftewel, wat de titel al zegt: jeugdsentiment.

Vandaag was ik onderweg naar Eindhoven, mijn geboortestad, en op de radio hoorde ik dat Ron Brandsteder was overleden. Ron Brandsteder, een icoon van de Nederlandse televisie, zo wordt gezegd. Maar voor mij bracht hij op deze ochtend vooral een golf van jeugdherinneringen met zich mee.

Zijn show, de Honeymoonquiz. Waar je speciaal voor op mocht blijven. Bruidsparen die swingend de show begonnen, een familielid dat nét verkeerd stapte en zo het water in kukelde, twee mensen op een wankele lepel waarvan er één uiteindelijk in een bad tomatensoep belandde. En dan natuurlijk die iconische toren van Pisa, waarna de winnaar een meubelcheque of een Sony-pakket in ontvangst mocht nemen. En laten we vooral het legendarische “Engelen bestaan niet” niet vergeten…

De jeugd van nu zal waarschijnlijk hun wenkbrauwen optrekken als je dit vertelt. Was dat écht tv toen? Maar wij mochten er een uurtje langer voor opblijven, en dat was al een feest op zich. Schaaltje chips erbij, net iets later naar bed… En of je het nou écht leuk vond? Ach, je deed gewoon alsof – alles voor dat extra uurtje.

Er zijn zoveel van dit soort momenten. Simpele dingen die een herinnering kunnen oproepen. Soms in de kleinste details: de geur van vers gebakken wafels, een oud reclameliedje, of een spelprogramma uit een tijd waarin televisie nog een gezamenlijk familiegebeuren was.

Afgelopen weekend stonden we op een beurs in Hasselt. De dood leeft – en ook daar spraken we mensen die door onze producten en andere standhouders herinnerd werden aan hun jeugd. Maar dan niet in de vorm van tv-programma’s of chips op de bank, maar in herinneringen aan verlies. Hoe afscheid nemen vroeger ging en hoe het nu mag en kan. Hoe er ruimte is gekomen voor persoonlijke manieren om te herdenken.

En ook ik heb die herinneringen. Ik weet nog hoe mijn eerste kennismaking was met het uitvaartcentrum als meisje van 13: een lange gang met openstaande schuifdeuren, en achter iedere opening stond een kist met een glasgordijn ervoor – zo voelde het tenminste. En je durfde bijna “dat gordijn” niet terug te plaatsen. Samen iemand verzorgen? Ik geloof niet dat iemand zich dat toen had kunnen bedenken. En de uitvaartverzorger stond binnen een uur al op de stoep, want alles moest binnen vijf dagen geregeld zijn en “achter de rug” zijn. Hoe anders is het – gelukkig – nu. En toch kunnen we het nog zoveel mooier maken.

Jeugdsentiment kan warm en vrolijk zijn, maar soms ook confronterend. Het herinnert ons aan hoe de tijden veranderen, aan wat we hebben meegemaakt, en aan wie we zijn geworden. Maar bovenal laat het ons glimlachen om wat was – en misschien stiekem even terugverlangen naar dat ene uurtje extra opblijven.

En dan zijn er nog die kleine dingen die je zomaar overvallen. Een liedje uit een oude Top 40-lijst dat onverwacht uit de radio schalt, de geur van zonnebrandcrème die je direct naar zomerse stranddagen in je kindertijd katapulteert, of een vergeeld stripboek dat je ergens op zolder terugvindt. Soms zijn het juist de alledaagse dingen die de kracht hebben om ons terug te brengen naar een tijd waarin alles simpeler leek.

Wat is voor jou zo’n moment? Een geur, een liedje, een tv-programma of een gebruik dat je meeneemt naar toen? Deel het eens met anderen, want je zult zien: jeugdsentiment is iets wat we allemaal herkennen, op onze eigen manier.