We leven in een tijd waarin feestdagen vooral worden ervaren als een vrije dag. Even rust, even opladen, misschien een dagje weg. Maar achter die ene donderdag in mei, Hemelvaartsdag, schuilt een diepere betekenis die ooit de harten van velen raakte.
Hemelvaart is in de christelijke traditie de dag waarop Jezus, veertig dagen na Pasen, terugkeerde naar zijn Vader in de hemel. Niet als een afscheid, maar als een overgang. Een verplaatsing van aanwezigheid van tastbaar naar voelbaar. Van nabijheid naar vertrouwen.

Maar wat betekent Hemelvaart nog voor ons, vandaag de dag?

Voor sommigen roept het herinnering op aan kerkelijke rituelen, zang en bezinning. Voor anderen is het vooral een vraagteken geworden: geloven we nog in iets na dit leven? En zo ja, wat dan precies?
Bij Charon Troost staan we door de gesprekken vaker stil bij die ene vraag die elk afscheid met zich meebrengt: Waar gaat iemand naartoe als hij of zij er niet meer is? Het bijzondere is: het antwoord is voor iedereen anders.

Religie als kompas en als venster

Het Christendom verteld ons het geloof in de hemel een plek van eeuwige rust en hereniging.
In het Boeddhisme wordt de dood gezien als een doorgang naar een volgend leven, een nieuw begin in een cyclus van wedergeboorten.
Voor de Islam is het leven na de dood een terugkeer naar Allah, een moment van oordeel maar ook van hoop op het paradijs.
Het Jodendom spreekt minder uitgesproken over een leven na de dood, maar koestert het idee van ‘olam ha-ba’ de komende wereld.
En wie zich meer spiritueel dan religieus voelt, ervaart de dood wellicht als een terugkeer naar het geheel, de energie die alles verbindt.
Er zijn ook mensen die geloven dat met het laatste ademhalen alles ophoudt en juist in die vergankelijkheid ligt dan troost en schoonheid.

Leven in herinneringen;

Voor wie achterblijft is het ‘hiernamaals’ soms een gezicht, een geur, een stem in herinnering. De hemel is dan geen plek, maar een gevoel. Een moment waarop we even weten: jij bent er nog, op jouw manier.
Of we nu geloven in een hemel, een reïncarnatie, een energieveld of de kracht van herinnering in feite is alles goed. Ieder mens vindt zijn eigen manier om verder te leven met verlies. Om contact te houden, troost te vinden en betekenis te geven.
Misschien is dát wel de diepste betekenis van Hemelvaart.
Het loslaten zonder echt kwijt te zijn. Het stijgen, niet van onszelf, maar van ons geloof dat liefde niet stopt bij de grens van het leven.
Wat we ook geloven zolang het ons vrede geeft, is het precies goed zoals het is.
Charon Troost – voor herinnering met hart