Mensen, vandaog stoawe hier bij mekaor om afscheid te neme van onze Dina. Maar nie zomaar afscheid, nee… we gaon ‘t vur d’n allerlaotste keer goewd doen, op z’n Dina’s. Mee ‘n lach en ‘n traan, zoals zij ‘t ‘t liefste had.

Dina, dè was er eentje… D’n carnaval zat heur in ‘t bloed, bijna mee de paplepel d’r in gegote. En ze was d’r nie zomaar eentje, nee, ze was op heur 65e gewoon Prinses Carnaval! Dè was vur heur zowat ‘t allermooiste moment, naas d’n dag da ze met d’n Piet trouwde, midden in d’n carnaval. En dan hebbe we ‘t nie over een boerenbruiloft, nee nee, gewoon heur eigen echte trouwdag! D’n Piet, goeie vent, mar een Drent… en d’n carnaval, da snapte ‘m eerst nie zo. Maar oe langer ze samen waren, oe meer ‘t feestgedruis ‘m te pakken kreeg. Dina en de kinderen trokken ‘m er wel in mee, van vrijdag tot dinsdag, en op aswoensdag trouw vur ‘t askruiske naar de kerk. Want vur Dina ging ‘t feesten hând in hând mee ‘t geloof.

En carnaval, da bleef nie alleen in ‘t eigen durpke. Nee, andere dorpen werden óók aangedaan. D’n Dina en d’n Piet hadden overal vrienden, want waor zij kwamen, kwam de gezelligheid mee. Er ontstonden vriendschappen vur ‘t leven, kameraadschap die verder ging dan d’n polonaise. Carnaval was de vonk, mar die warmte bleef ‘t hêle joar deur.

En ‘t was nie alleen met carnaval feest bij Dina. Bij heur thuis was ‘t altijd gezellig druk. Iedereen was welkom! D’n koffie stond klaar, d’n borrel óók. En wie heur huis binnen stapte, voelde zich direct thuis. De kinderen, de vrienden, de buren… en later óók de schoondochters, die ginnen seconde hoefden te twijfe da ze in de familie paste. Want bij Dina en Piet waart ge nie zomaar een aangetrouwd stukje, nee, ge waart gewoon familie.

En oe ouder ze werden, oe meer ze samen van ‘t leven bleven genieten. Een etentje hier, een reisje daar, en natuurlijk een borrel op z’n tijd. Want ja, ge moet ‘t leven vieren, en da hebbe zij altij gedaon. Met een goed bord eten, een glaasje in d’n hand en een hoop gezelligheid d’r rondum.

Mar ja… dit joar loopt carnaval anders. D’n Dina viert ‘m vur ‘t eerst nie hier mee ons, mar ergens daor boven, samen mee d’n Piet. En toch… ergens is ze d’r nog bij. Op de allereerste dag van carnaval stoawe hier bij mekaor, net zoals zij d’n optocht van ‘t leven mee ons liep. Mee carnavalsnummerkes, een lach en een traan, en ‘n polonaise van herinneringen.

Ze zal gemist worre, ginne twijfel aon. Mar let op mensen… as ge d’n optocht ziet trekken, as ge een klèèn kind in de schmink ziet of een stel in de zelfgemaakte pakken, dan moete mar denken: “Dina is d’r nog bij.” Want ze leeft vur altij voort, in ons hert, en vooral in de mooiste daoge van ’t joar: carnaval!

D’n Dina d’r laotste polonaise, maar nooit echt weg. Alaaf, Dina. Alaaf! 🎭❤️