Uitstekende kwaliteitPersoonlijk adviesBreed assortimentRetourneren mogelijkSnelle levering
0 € 0,00

Greet en Johan

Hand in hand – tot het einde en verder

Sommige liefdesverhalen zijn te bijzonder om ooit uit elkaar te vallen.
Het verhaal van Johan en Greet is zo’n verhaal.
Een leven lang met elkaar verweven, en op het laatst zelfs in hun sterven verbonden.

Op 17 januari 2025, exact zestig jaar nadat ze elkaar voor het eerst ontmoetten, zijn ze samen overleden.
Niet toevallig. Het was hun wens – diep, stil, vastberaden.
Want op die dag in 1965, nog jong en vol verwachting, deelden ze hun eerste kus.
En zestig jaar later, eindigde alles zoals het begon: met een kus.

Een liefde die geen grenzen kende

Greet had haar roots in Indonesië.
Die warmte, die geur van kruidnagel en lontong, die diepe verbondenheid met familie – het zat in haar bloed, en in alles wat ze deed.
Ze ontmoette Johan in de dansschool, waar hij onhandig, maar ontwapenend eerlijk, om haar hand vroeg.
Dat moment werd het begin van een onbreekbare band.

Johan viel voor haar ogen, haar zachtheid, haar lach – maar ook voor het land waar zij vandaan kwam.
Samen reisden ze later talloze keren naar Indonesië. Ze sliepen in eenvoudige hutjes, aten van bananenbladeren, en vonden in die reizen telkens opnieuw elkaar.
Het werd hun plek. Hun gedeelde adem.
En het is ook daar waar hun as uiteindelijk verstrooid zal worden – samen, zoals het altijd was.

Een leven vol gewone grootsheid

Johan werkte zijn leven lang in de bouw. Een man van weinig woorden, maar groot in daden.
Hij bouwde huizen, maar thuis bouwde hij vertrouwen. Stabiliteit.
Zijn handen waren ruw, maar ze konden een kind het veiligste gevoel ter wereld geven.

Greet werkte in haar jonge jaren in een bruidsjurkenatelier.
Later, toen de kinderen kwamen, richtte ze haar eigen kleine atelier aan huis in.
Kledingstukken werden met liefde genaaid, versteld, en doorgegeven – van kind naar kleinkind.
Geen knoopje werd vergeten, geen zoom slordig afgewerkt.

Ze hielden van het leven. Van eten met vrienden, van lange avonden op de pasar malam, van spelletjes met de kleinkinderen.
Ze beleefden diepe vreugde, maar ook intens verdriet.
Hun oudste zoon overleed.
Een wond die altijd bleef schrijnen.
Maar ze praatten. Met elkaar. En met Michel en Saar, hun andere kinderen.
Hun gezin bleef een cirkel – soms met een breuk, maar nooit gebroken.

Liefde in het licht van het einde

Toen in 2023 Johan de diagnose ALS kreeg, wankelde de wereld even.
En niet veel later volgde bij Greet het nieuws dat haar borstkanker ongeneeslijk was.
De grond onder hun voeten voelde even weg.
Maar daarna kwamen de blikken.
Die stille, diepgewortelde herkenning.
Als we moeten gaan… dan samen.

Het was geen vlucht, geen wanhoop.
Het was liefde, tot in het uiterste doorgevoerd.
Ze wilden elkaar niet achterlaten. Nooit toeschouwer zijn van de ander zijn afscheid.
Hun wens was helder.
En die werd gehoord. Begrijpend. Met respect.

Op 17 januari 2025 – exact zestig jaar na hun eerste ontmoeting – namen ze afscheid.
In rust. In liefde.
Gekleed in hun zelfgekozen wades, die ze ooit samen uitzochten op een markt in Yogyakarta.
Hun opbaarplanken verbonden met linten.
Niet symbolisch – maar natuurlijk. Zoals zij waren: verbonden.

Hand in hand. Eén laatste kus.
En samen vertrokken ze.

Voor wie afscheid mag begeleiden
Verhalen zoals dat van Greet en Johan vragen om rituelen die verbinden, keuzes die kloppen, materialen die spreken en details die voelbaar zijn.
Bij Charon geloven we dat de dood een laatste daad van liefde mag zijn – vormgegeven met zorg, schoonheid en betekenis.

Laat ons helpen om zulke verhalen zichtbaar te maken.
Zodat afscheid geen einde is, maar een liefdevolle voortzetting.

 
Menu
Terug naar boven
Product is toegevoegd aan winkelwagen